2 اسفند
"تاسف به حال خود یا بهبودی_انتخاب آن به عهده ماست"
تاسف به حال خود یکی از مخرب ترین نواقص است؛ همه انرژی مثبت ما را تخلیه خواهد کرد.
"کتاب پایه"
در دوران اعتیاد فعال، بسیاری از ما از تاسف به حال خود به عنوان مکانیسم بقا استفاده می کردیم. باور نداشتیم که جایگزینی برای زندگی به همراه این بیماری وجود دارد—یا شاید نمی خواستیم باور کنیم. تا زمانی که می توانستیم برای خود ابراز تأسف کنیم و فرد دیگری را در ایجاد مشکلات خود مقصر بدانیم، مجبور به قبول عواقب اعمال خود نبودیم؛ با اعتقاد به اینکه برای تغییر عاجز هستیم، مجبور نبودیم نیاز به تغییر را بپذیریم. استفاده از این «مکانیسم بقا» از ورود ما به بهبودی جلوگیری می کرد و روز به روز ما را به خودنابودی نزدیک می کرد. تاسف به حال خود، ابزار بیماری ماست؛ نباید از آن استفاده کنیم و در عوض نحوه استفاده از ابزار جدیدی را بیاموزیم که در برنامه NA آن را به دست می آوریم. به این باور رسیده ایم که کمک مؤثر در دسترس ماست؛ وقتی این کمک را جستجو کنیم و آن را در برنامه NA پیدا کنیم، دلسوزی نسبت به خود با سپاسگزاری جایگزین می شود. ابزار بسیاری در اختیار ما قرار دارد: قدمهای دوازده گانه، حمایت راهنما، انجمن متشکل از معتادان در حال بهبودی و مراقبت نیروی برتر. در دسترس بودن این ابزار مزید بر علت سپاسگزاری است. دیگر در انزوا و نومیدی زندگی نمی کنیم؛ برای هر چیزی که ممکن است با آن روبرو شویم، کمکهای معینی در اختیار ماست. مطمئن ترین راه برای سپاسگزاری، بهره گیری از کمک های موجود در برنامه NA و تجربه پیشرفتهایی است که NA در زندگی ما به وجود می آورد.
فقط برای امروز: به خاطر امیدی که NA به من داده است، سپاسگزاری می کنم. بهبودی خود را پرورش می دهم، نه تاسف به حال خود را.