6 اسفند
"شدت بیماری ما به بزرگی رازهایمان است"
نوشتن [ترازنامه فقط برای] چپاندن آن در کشو غم انگیز است. این نواقص در تاریکی رشد می کند و در پرتو آشکارگری نابود می شود.
"کتاب پایه"
چند بار شنیده ایم که ما به اندازه رازهای خود بیمار هستیم؟ در حالی که بسیاری از اعضاء تصمیم می گیرند از جلسات برای مشارکت کردن جزییات خصوصی زندگی خود استفاده نکنند، مهم است هر یک از ما دریابیم چه چیزی به بهترین نحو برای ما مؤثر است. درباره رفتارهایی که در بهبودی با خود به همراه داریم و در صورت آشکار شدن باعث خجالت ما می شوند، چه فکری می کنیم؟ تا چه حد در افشای رازهای خود راحت هستیم و برای این کار با چه کسی احساس راحتی می کنیم؟ اگر از مشارکت کردن برخی از جزییات زندگی خود در جلسات ناراحت هستیم، به چه کسی رجوع می کنیم؟
پاسخ این پرسشها را در برقراری رابطه با راهنما یافته ایم. اگرچه برقراری رابطه با راهنما به زمان نیاز دارد، مهم است به راهنمای خود به قدر کافی اعتماد کنیم تا کاملاً صادق باشیم. نواقص ما تنها تا زمانی که مخفی می مانند، بر قوت خود باقی هستند. اگر می خواهیم از این نواقص رهایی یابیم، باید از آنها پرده برداریم. رازها تا وقتی به عنوان راز باقی می مانند که آنها را با انسان دیگری در میان نگذاریم.
فقط برای امروز: از رازهای خود پرده برمی دارم. صادق بودن با راهنمای خود را تمرین می کنم.